Komu baloniki, komu, bo idę do
domu

Pod koniec roku zgłaszają się do mnie osoby o wielkich, otwartych sercach i przynoszą różne rzeczy dla moich podopiecznych z oddziału neurologii dziecięcej w szpitalu im. Marciniaka przy ulicy Traugutta we Wrocławiu. Dzisiaj rano kolega przywiózł mi dużo kolorowych balonów. Skorzystałam więc z okazji, że dzisiaj - 17. 11 . 2005 r. szłam z Mamą już czterdziesty drugi raz do dzieci w ramach akcji "PAJACYK" i je wzięłam. Oprócz nich miałam duże, zielone autko, piórnik z wyposażeniem, lalkę "Barbie", parę maskotek i obrazki do malowania.

Przyznam się szczerze, że zmarzłam, bo nagle się ochłodziło, a na domiar złego zapowiadają długą i ostrą zimę. Na szczęście śnieg jeszcze nie pada i można jakoś chodzić po i tak nieciekawych, wrocławskich chodnikach. Nie cierpię ulicy Traugutta, bo bez przerwy jadą po niej duże samochody ciężarowe i hałasują. Akurat coś dla mnie. Jedyną pociechą jest to, że zaraz spotkam się z dzieciakami i każdego czymś obdzielę.

Na miejscu jesteśmy po godzinie 13.00. Dzieci jedzą obiad i musimy chwilkę poczekać. Ogrzałam się. Joasia psycholog jest zajęta - więc o pomoc w rozdaniu skarbów proszę inne Panie. Dzieci jest mało po salach, ale i tak się ucieszyły. Szczególną radość sprawił piórnik i samochód. Maskotki też się podobały - jedna dziewczynka aż mnie objęła za szyję, bo jeszcze dałam Jej baloniki. Po chwili inne dzieciaki zaczęły je sobie odbijać na korytarzu i była świetna zabawa. Jakaś Mama poczęstowała mnie dobrym sokiem.

Każdy taki gest utwierdza mnie zawsze w przekonaniu, że są jeszcze dobrzy i życzliwi ludzie na świecie i naprawdę warto ich szukać.

- Kasia -

Wrocław, dn. 17 listopada 2005 rok.